بچه های بهشت

خوش آمد:
چون نامه جرم ما به هم پیچیدند بردند و به میزان علی سنجیدند
بیش از همه کس گناه ما بود ولی ما را به محبت علی بخشـیدنـد
سلام بر امیرمومنان و سلام بر غدیر و سلام بر استواران پیمان غدیر!
سلام بر آنان که با موج همراه نشدند و اسیر تندباد حوادث نگردیدند و تنها به فاصله هفتاد روز، برانگیخته غدیر را رها نکردند و حضرتش را تنها نگذاشتند.
سلام بر آنان که پیام غدیر را در دلِ صدها سال درد و رنج و فشار و محرومیت و تحمل شکنجه و آزار زنده نگه‌داشتند و با همان طراوت و شادی به نسل‌های پس از خود رسانیدند. آن‌سان که گویی اینک گوش جان ما این نوای آسمانی پیامبر خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ را از دل همان صحرای سوزان می‌شنود که:
“مَعاشِرَ النّاس! السّابِقون اِلی مُبایِعِه وَ مُوالاتِهِ وَ التَّسلیم عَلَیهِ بِامرَه المُؤمِنین اُولئِکَ هُمُ الفائِزوُنَ فی جَنّاتِ النَّعیمِ”
هان ای مردمان! آنان که در بیعت با علی ـ علیه السلام ـ پیشی گیرند، دوستی او را پیشه کنند و ولایتش را گردن نهند(و با لقب امیر المؤمنین به او سلام کنند)، رستگارانند که در بهشت برین جای دارند.
شنیدن همین کلام قاطع از دل قرون و اعصار است که امروز گام‌هایمان را در پاس داشت حریمِ حرمتش استوارتر می‌کند و شور و اشتیاقمان را در دل، دوصد چندان می‌گرداند.
ارج‌گذاری این نعمت والا، ما را تا بدان‌جا بالا می‌کشد که از عمق جان و از سر ارادت خدای متعال را چنین سپاس گوییم:
“اَلحُمد لله الَّذی هُدانا لِهذا وُ ما کُنّا لِنَهتَدی لَو لا اَن هُدانا الله”
ستایش، خدایی را سزاست که ما را بر این مسیر رهنمون گردید، که اگر هدایت او ما را، یارِ راه نمی شد ما به خود، در این مقام راه نمی یافتیم.”

سخنرانی:
اگر او سبب کمال دین است …
اگر او از پیامبر و پیامبر هم از اوست …
اگر او دروازه شهرعلم و پیامبر مدینه آن است …
اگر او محبوب خدا و رسولش است …
اگر او این چنین است …
چه کسی قادر است امام ـ علیه السلام ـ را به حقیقت معنوی‌اش بشناسد؟
ما از اقیانوس بیکران ولایت همان قدر می‌دانیم که، آن ایستاده بر ساحل، از عمق و وسعت و عجایبِ آن می‌داند. جز همینه‌ای از امواج آن، چیزی به گوش نداریم و جز به قدر وسعت دیدمان نمی‌بینیم.

علی ـ علیه السلام ـ اقیانوس بیکرانه‌ای است که دست یافتن بر اعماق ذخایر و گنجینه‌های فضیلت و دانشش، کار هیچ شناور و غواص ماهری نیست و پی‌بردن به اندازه و قدرش را هیچ‌گونه پیمانه و وسیله سنجشی.

میان برنامه:
غدیر کهنه شدنی و فراموش شدنی نیست، از یاد رفتنی نیست، در درون دلهای مؤمنان و سینه های راهیان حق و عدالت، زنده و جاودانه است. غدیر تنها یادآور سه شبانه روز ماندن پیامبر و یک صد و بیست هزار حاجی مسلمان نیست. … غدیر آخرین منزلگاه اکمال دین و اتمام نعمت خداست. غدیر شاه رگ حیات معنوی انسان است.
غدیر آخرین جایگاهی است که خدا و پیامبر، امام را به بشر معرفی کردند تا حجت را بر همگان تمام کنند. غدیر روز پیمان بستن با نبوت و امامت است و پذیرش ولایت آنان از جان و دل. غدیر بوته آزمایش مردمان است. غدیر روز زینت یافتن جهان هستی به ولایت علوی است. غدیر جایگاه یافتن علی و راه علی است و پناهگاه دل سپردن به علی و در پناه علی راه رفتن است. غدیر روز نشان دادن شاه راه مستقیم الاهی است، به سوی سعادت و بهشت و برای همیشه تاریخ. غدیر برکه خوشبختی انسان و انسانیت است. این است که همیشه زنده و شاداب و سبز و جاوید خواهد بود.
آری … این خواست خداست که خوش بختی و سعادت از برکه غدیر امیرمؤمنان به انسانها رسیده باشد.
(از کتاب: برکه خوشبختی نویسنده: حسن تاجری صفحات: ۳۴و ۳۵)

میان برنامه:
معاشر الناس،
قولوا الذی قلت لکم،
و سلموا علی علیٍّ بإمره المؤمنین.
و قولوا “سمعنا و اطعنا غفرانک ربنا و إلیک المصیر.”
این ندای بلند پیامبر (ص) در غدیر است که بعد از یکصد و بیست هزار حاضر در غدیر، در گوش تمام جهانیان طنین انداز است. در هر زمان میلیونها ندای لبیک در پاسخ به این فرمان الهی از سینه های پر محبت شیعیان و دوستان علی بن ابی طالب (ع) دور دستهای افق را می نوردد و بر دست مقام “من کنت مولاه فعلی مولاه” بوسه بیعت می زند.
اینک ما از دور دست چهارده قرن، دست بیعت تا بلندای با عظمت غدیر بلند می کنیم، و هستی خود را مدیون صاحب ولایت زمین و آسمان ها چهارده معصوم پاک –علیهم السلام- می دانیم.
الیوم اکملت لکم دینکم،
و اتممت علیکم نعمتی،
و رضیت لکم الاسلام دینا
این قرآن است که با امضای خداوند بر سطر آخر غدیر آن را اعتباری ابدی بخشیده است. ایمان استوار آنان که فقط او را امیر المؤمنین (ع) می دانند، از این سند محکم اسلام است که از حیات پیامبر (ص) تا کنون بر تارک جهان درخشیده، و غدیر زیبا را زیبنده تر نشان داده است.
هر ساله یاد غدیر در هیجدهم ذی الحجه در دل ها تازه می شود و شیعه در سرتاسر جهان جوششی تازه به خود می گیرد، و با پای دل سفری به غدیر می نماید.

غدیر از خداست، و باید در آن روز رنگ خدایی بگیریم غدیر روح نماز است، و باید در آن روز نمازی با روح بخوانیم. غدیر سبب استجابت دعاست، و باید دعاهایمان را برای غدیر ذخیره کنیم تا پذیرفته شود. غدیر عید محبت است و باید محبت ها را در چنان روزی نثار یکدیگر کنیم تا عیار آن را به صاحب ولایت نشان دهیم. غدیر روزی است که باید دست در دست هم به زیارت صاحب غدیر رویم و خاک پایش را زیارت کنیم.
(از کتاب: غدیر عید دعا و محبت نویسنده: عبدالحسین نیشابوری به نقل از صفحات ۷ و ۸)

میان برنامه:
۱٫ آیا اجتماع غدیر خدایی و نبوی بود یا اجتماع سقیفه؟
در اجتماع غدیر تمامی افرادی که از حجه الوداع می آمدند بودند که در میان این افراد پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم و اهل بیت وجود داشتند ولی در اجتماع سقیفه پیامبر از دنیا رفته بودند و اهل بیت در خانه رسول الله و فقط در ابتدا در سقیفه چند نفر بودند و بعد تعدادی از مهاجر و انصار تودند. در غدیر پیامبر طبق دستور خدا که بر ایشان وحی شده بود توقف کردند و ابلاغ وحی نمودند و امیرالمؤمنین علی علیه السلام را به جانشینی و امامت و ولایب بعد از خود انتخاب نمودند اما در سقیفه خود مردم توطئه منافقان جمع شدند و خود با رأی خود می خواستند جانشین پیامبر خدا را تعیین کنند.
۲٫ آیا تعداد مسلمانان در غدیر بیشتر بود یا در سقیفه؟
در غدیر ۱۲۰۰۰۰ نفر بودند ولی درسقیفه تعدادی از سران انصار و مهاجر .
۳٫ آیا در غدیر هریک از مهاجر و انصار گفتند: “منا امیر” یا در سقیفه؟
در سقیفه هر کدام از مهاجر و انصار می گفتند امیر باید از ما باشد. انصار “سعد بن عباده” را گفتند و از مهاجر وظیفه خود، خود را شایسته حکومت و امیری می دانستند.
۴٫ آیا جمعی که در آن رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم بودند اولی به تبعیت هستند یا اجتماع سقیفه؟
هر وجدان پاک و بیداری می داند جمعی که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم در آن هست اولی به تبعیت است زیرا او فرستاده الاهی و آگاه به سعادت و شقاوت مردم است و اوست که بیدار کننده وجدان ها و هادی مردم از جانب خدا. ولی سقیفه عده ای مردم سودجو و منفعت طلب بودند که فقط حکومت و قدرت را می خواستند و هیچ گونه دلسوزی و مسؤولیتی نسبت به مردم نداشته و حتی نسبت به سعادت خویش بی خبر بوده و از همه مهم تر مورد رضایت و انتخاب الاهی نبودند و آنها هم از خداوند و رسولش اطاعت نمی کردند.
۵٫ آیا در غدیر رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم کسی را با شمشیر برای تبعیت علی علیه السلام برد یا در اجتماع سقیفه بردند؟
در غدیر مردم با رضایت و بر اساس بندگی اطاعت از خدا و رسولش بیعت کردند ولی در سقیفه بر اساس زور و شمشیر بود. در سقیفه صاحت ولایت و کسی را که از جانب خدا و رسولش تعیین شده به ریسمان بستند و به زور از او بیعت گرفتند در غدیر هیچ آزار و اذیت و بی حرمتی انجام نشد اما در سقیفه علاوه بر این که کشتند عده ای را (سعد بن عباده) حتی حرمت اهل بیت پیامبر را نگه نداشته و خانه حضرت را آتش زدند و کشتند و امیرالمؤمنین را به زور بیرون آوردند و خلاصه انجام دادند آن چه را که نباید انجام می دادند و نسبت به خدا طغیان کردند.

میان برنامه:
دین، نه فقط کتاب و گفتار؛ که ایثار است و شجاعت، …
علم است و ایمان، یقین است و شریعت، …
دین، حضرت علی است. دین، امام حسن است و امام حسین، …

دین، حضرت مهدی است. (علیهم السلام)
و شیعه، سلمان است و ابوذر. مقداد است و عمار. اصبغ و …
شیعه، رستگار است و جاوید، شیعه پیرو دین است،
شیعه، حافظ و نگهدار دین است. شیعه، پا جایِ پایِ دین می‌گذارد،
شیعه، به دنبال علی ـ علیه السلام ـ است و …
شیعه، وصف دین است.
و امروز… ؟!

بیعت و مناجات:
“السلام عُلیکُ یا میثاقُ الله الَّذی اَخَذَه و وُکََدُه”
از دیروز، پیمان غدیر تا به امروز، دست به دست شد.
بانگ منادیان، دهان به دهان به گوشمان رسید و مِهر امیر، تا قلبهای مان سینه به سینه، جریان گرفت .
…افسوس که مردمانِ دیروز، چند صباحی بعد، چشم بر غدیر بستند و دست از فرمان پیامبر شستند و از یاری امیرالمومنین خودداری کردند.
بهانه ها آوردند و کردند، آنچه را که کردند…
و امروز ماییم؛
همان غایبان، که باید پرچم رسالت غدیر را از دامن خطبه رسول خدا برگیریم و تمام دین را در مهر ولایت علی ـ علیه السلام ـ ببینیم.
دمی در کنار غدیر بیاساییم و ظهور مهدی موعود را به دعا و انتظار پی گیریم.
این دستان بیعت مهدی است و امروز غدیر و این بار وقتِ وفای ما .